Dalaruan-distilleerderij

Dalaruan Distillery heeft een ongewoon verhaal over hoe de oprichter, Charles Colvill, ooit een hotelbed op Islay moest delen met een bezoekende accijnsofficier die hem uitvoerig vertelde over de whisky-industrie op het eiland. Charles gaf het op als rondtrekkende Cartwright (karrenmaker) en wendde zich tot distilleren, met aanzienlijk succes.

De vroege dagen

De productie begon met een hydrometer, vier hogsheads voor een prijs van 1 shilling, bollen lokale bere-gerst, vloeibare gist afkomstig van de Greenhead Brewery in Glasgow, die 16 gallon biergist stuurde. Het mouten werd ter plaatse uitgevoerd, met gerst gedrenkt in water van Crosshill Loch voordat het werd verspreid over een van de vier moutschuren van Dalaruan.

Robert Armor installeerde de stills, de distilleerderij werd verschillende keren uitgebreid en gemoderniseerd en zou in de jaren 1880 drie potstills hebben; een 2.750 gallon wash still, en twee andere met een capaciteit van respectievelijk 1.886 en 850 gallon. Wormbakken bevonden zich buiten het Still House, parallel aan een lade die zorgde voor een gestage stroom gekoeld water om het verse destillaat te condenseren.

De uitrusting

De ovens zouden het middelpunt vormen van de meest dramatische episode van Dalaruan, in juli 1896 rond 01.00 uur brak er brand uit in de oostelijke oven en al snel stonden de aangrenzende stallen in brand. Het vuur sloeg over naar de graanschuren en moutschuren en dreigde het complex te overspoelen. Twee wachters op patrouille sloegen alarm, maar het vuur zou overweldigend zijn geweest als de uitkijk van een afgemeerd oorlogsschip, de HMS Northampton, de brand niet had opgemerkt.

Dalaruan ontving zijn leidingwater van Crosshill Loch, net als andere Campbeltown-distilleerderijen. Het loch werd expliciet gebouwd door de hertog van Argyll om de oprichting van distilleerderijen aan te moedigen door een schone en consistente watervoorziening aan te bieden. Crosshill Loch is gevuld met bronwater van hoger gelegen Beinn Ghuilean, dat over kalksteen stroomt voordat het zich in het meer nestelt. Kalksteen voegt mineralen zoals calcium toe en filtert onzuiverheden eruit. Door de grote hoeveelheid neerslag in het gebied kwamen de distilleerders nooit aan water te kort. Dalaruan werd aangevuld met twee privéputten van 9 voet op het terrein waarvan Alfred Barnard zijn lezers in 1887 verzekerde dat ze natuurlijke bronnen van de hoogste kwaliteit bevatten, voornamelijk om het alcoholgehalte van de whisky te verminderen voordat deze in vaten werd gedaan om te rijpen.

Dalaruan zou in zijn beginjaren zijn gevuld met rum, sherry, bier, wijn, verse eikenhouten vaten. Het was gebruikelijk dat klanten hun vaten terugbrachten naar de distilleerderij, om opnieuw gevuld te worden. Hoewel het tot 1916 geen wettelijke vereiste was om whisky te laten rijpen, was het duidelijk dat enige veroudering nodig was om de jeugdige geest te verbeteren. Het gebruik van een rumvat door David Colville zou hints van tropisch fruit en karameltonen geven.

Het begin van het einde

In 1835 waren er 29 distilleerderijen in Campbeltown, waaronder Dalaruan – op het hoogtepunt waren er 34 distilleerderijen actief in de 'whiskyhoofdstad' voordat de economie in de jaren twintig instortte.

De ondergang van Campbeltown in de jaren 1920 was te danken aan overproductie, het Amerikaanse verbod, de voorkeur van blenders voor Speyside Scotch en de impact van minimale veroudering en naoorlogse belastingverhogingen - deze perfecte storm dwong distillerende gezinnen om een ​​beter leven in het buitenland te zoeken. Bij de sluiting van Dalaruan in 1925 werden verouderde voorraden verkocht, werden de gebouwen binnen vijf jaar afgebroken en vervangen door een woonwijk die omgedoopt werd tot Parliament Place. Het is een tragedie dat deze legende voor de geschiedenis verloren is gegaan.

Tot nu.